Post by sofiev on Mar 19, 2015 23:58:28 GMT
Dit zou eigenlijk ook op de FB-groep mogen verschijnen, maar ik zou graag anoniem blijven. Iemand die dit voor mij kan fixen?
Ik geef toe: ik was vroeger één van de vrouwen die vond dat vrouwen niet moesten klagen als ze nagefloten werden op straat. Ik was vroeger één van de vrouwen die vonden dat die vrouwen blij mochten zijn dat ze zo’n compliment kregen. Wat kon er nu in hemelsnaam fout zijn met zo’n compliment?
Ik had zo mijn redenen om zo over catcalling te denken. Het overkwam mij namelijk nooit, integendeel. Ik was niet de mooiste tiener en werd daar te pas en te onpas op aangesproken. Ik moet een jaar of 13 geweest zijn toen mensen me in het openbaar lelijk begonnen noemen. Niet alleen door leeftijdsgenoten, maar ook door volwassen mensen. Dan passeerde ik bijvoorbeeld een bouwwerf, en hoorde ik de bouwvakkers roepen: “maar kijk, wa loopt daar! Zo lelijk! Eeej meiske, trek ne keer ne zak over uw hoofd!”. Dit gebeurde niet één of twee keer, maar, zeker in mijn tienertijd, zeker wekelijks, in allerlei varianten. Ik was om den duur doodsbang om me nog op straat te begeven.
Het was dus niet zo vreemd dat ik niet kon begrijpen waarom sommige mensen het vervelend vonden om “positieve” dingen te worden toegeroepen. Meer nog: ik wenste intens dat het mij ook overkwam. En jawel, ooit gebeurde het: ik werd ooit eens op een stadsbus aangeklampt door een man die dolgraag mijn nummer wou. Ik heb dat niet gedaan (ik was intussen al verloofd) maar deze gebeurtenis maakte mijn dag in ieder geval helemaal goed.
Ondertussen ben ik blijkbaar te oud geworden om nog van die negatieve dingen naar mijn kop te krijgen. Ik word gewoon genegeerd. Die stilte, en het feit dat ik goed geluisterd hebben naar degenen die wel “complimentjes” toegeroepen worden, heeft me de ruimte gegeven om de dingen ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken.
En aldus ben er achter gekomen dat zowel mijn ervaringen als die van zowat alle andere vrouwen, eigenlijk gewoon hetzelfde zijn.
Wat er precies aan de hand is, is te ruim voor één tekst, en er zijn er velen die het beter onder woorden kunnen brengen als ikzelf. Een aantal losse dingen: het uiterlijk van vrouwen behoort volgens sommige mannen blijkbaar tot de openbare ruimte. Wanneer we ons begeven in het openbaar, is dit voor sommigen een voldoende reden om ons daarop te beoordelen. Wie niet zo mooi is, verdwijnt beter uit het straatbeeld (hoevaak heb ik niet gehoord dat ik mensen misselijk maak met mijn uiterlijk?), of kan nog functioneren als object voor wat lach en lol ‘onder de mannen’. Wie aantrekkelijk is, behoort blijkbaar ook jan en alleman toe, wordt uitgenodigd voor dingen die ze helemaal niet willen, en is de klos wanneer ze de catcaller durven afwijzen.
Beiden soorten catcalling (“negatieve” en “positieve”) hebben niets te maken met “complimenten geven”, ze hebben te maken macht en controle. Ze zijn objectiverend en invasief. Ze doen de ontvanger zich machteloos en angstig voelen. Ze doen je voelen alsof je loslopend wild bent dat op ieder moment kan beschoten worden. Ze dienen het plezier van de catcaller, niet van de ontvanger. Een compliment is net het omgekeerde van dit alles. Een compliment is empowerend, doet je goed voelen, gaat over jou als persoon. Catcalling is géén compliment en degenen die catcalling aanklagen zijn geen truttenbollen.
Wat overigens ook geen compliment is, is aangerand en verkracht worden. Ondanks het feit dat ik ongeschikt bleek als slachtoffer voor catcalling, bleek ik helaas wel geschikt als slachtoffer voor de iets verdergaande variant. Niet éénmaal, maar meerdere keren. In allerlei varianten, zoals tegen mijn wens uitgekleed worden door een groep mannelijke leeftijdsgenoten, als tiener gedwongen worden om een pakweg 35-jarige (met vrouw en kinderen) oraal te bevredigen, date rape,… Eén verkrachter wist me te vertellen dat ik blij mocht zijn dat hij seks met me wou, omdat ik eigenlijk te lelijk was. Het was een compliment dat ik toch goed genoeg was om mee te neuken. Het ergste is dat ik dat eigenlijk ook nog geloofde. De les dat ik eigenlijk geen plaats “verdiende” op deze planeet, zat precies diep. Klinkt het absurd, dat een verkrachting bestempeld wordt als een compliment? Het komt nochtans vaker voor dan je zou denken. Lees anders eens de reacties op nieuwsberichten over verkrachting, of luister eens aan de toog van ’t café. De kans is groot dat je er iets hoort als “ze mag nog blij zijn dat er iemand op haar wou kruipen”…
We hoeven dit niet meer te pikken. Iedere vrouw verdient het om veilig (fysiek én emotioneel) de dag door te komen, zonder angst en zonder het object te worden van mannelijk plezier. We overdrijven niet.
Ik geef toe: ik was vroeger één van de vrouwen die vond dat vrouwen niet moesten klagen als ze nagefloten werden op straat. Ik was vroeger één van de vrouwen die vonden dat die vrouwen blij mochten zijn dat ze zo’n compliment kregen. Wat kon er nu in hemelsnaam fout zijn met zo’n compliment?
Ik had zo mijn redenen om zo over catcalling te denken. Het overkwam mij namelijk nooit, integendeel. Ik was niet de mooiste tiener en werd daar te pas en te onpas op aangesproken. Ik moet een jaar of 13 geweest zijn toen mensen me in het openbaar lelijk begonnen noemen. Niet alleen door leeftijdsgenoten, maar ook door volwassen mensen. Dan passeerde ik bijvoorbeeld een bouwwerf, en hoorde ik de bouwvakkers roepen: “maar kijk, wa loopt daar! Zo lelijk! Eeej meiske, trek ne keer ne zak over uw hoofd!”. Dit gebeurde niet één of twee keer, maar, zeker in mijn tienertijd, zeker wekelijks, in allerlei varianten. Ik was om den duur doodsbang om me nog op straat te begeven.
Het was dus niet zo vreemd dat ik niet kon begrijpen waarom sommige mensen het vervelend vonden om “positieve” dingen te worden toegeroepen. Meer nog: ik wenste intens dat het mij ook overkwam. En jawel, ooit gebeurde het: ik werd ooit eens op een stadsbus aangeklampt door een man die dolgraag mijn nummer wou. Ik heb dat niet gedaan (ik was intussen al verloofd) maar deze gebeurtenis maakte mijn dag in ieder geval helemaal goed.
Ondertussen ben ik blijkbaar te oud geworden om nog van die negatieve dingen naar mijn kop te krijgen. Ik word gewoon genegeerd. Die stilte, en het feit dat ik goed geluisterd hebben naar degenen die wel “complimentjes” toegeroepen worden, heeft me de ruimte gegeven om de dingen ook eens vanuit een ander perspectief te bekijken.
En aldus ben er achter gekomen dat zowel mijn ervaringen als die van zowat alle andere vrouwen, eigenlijk gewoon hetzelfde zijn.
Wat er precies aan de hand is, is te ruim voor één tekst, en er zijn er velen die het beter onder woorden kunnen brengen als ikzelf. Een aantal losse dingen: het uiterlijk van vrouwen behoort volgens sommige mannen blijkbaar tot de openbare ruimte. Wanneer we ons begeven in het openbaar, is dit voor sommigen een voldoende reden om ons daarop te beoordelen. Wie niet zo mooi is, verdwijnt beter uit het straatbeeld (hoevaak heb ik niet gehoord dat ik mensen misselijk maak met mijn uiterlijk?), of kan nog functioneren als object voor wat lach en lol ‘onder de mannen’. Wie aantrekkelijk is, behoort blijkbaar ook jan en alleman toe, wordt uitgenodigd voor dingen die ze helemaal niet willen, en is de klos wanneer ze de catcaller durven afwijzen.
Beiden soorten catcalling (“negatieve” en “positieve”) hebben niets te maken met “complimenten geven”, ze hebben te maken macht en controle. Ze zijn objectiverend en invasief. Ze doen de ontvanger zich machteloos en angstig voelen. Ze doen je voelen alsof je loslopend wild bent dat op ieder moment kan beschoten worden. Ze dienen het plezier van de catcaller, niet van de ontvanger. Een compliment is net het omgekeerde van dit alles. Een compliment is empowerend, doet je goed voelen, gaat over jou als persoon. Catcalling is géén compliment en degenen die catcalling aanklagen zijn geen truttenbollen.
Wat overigens ook geen compliment is, is aangerand en verkracht worden. Ondanks het feit dat ik ongeschikt bleek als slachtoffer voor catcalling, bleek ik helaas wel geschikt als slachtoffer voor de iets verdergaande variant. Niet éénmaal, maar meerdere keren. In allerlei varianten, zoals tegen mijn wens uitgekleed worden door een groep mannelijke leeftijdsgenoten, als tiener gedwongen worden om een pakweg 35-jarige (met vrouw en kinderen) oraal te bevredigen, date rape,… Eén verkrachter wist me te vertellen dat ik blij mocht zijn dat hij seks met me wou, omdat ik eigenlijk te lelijk was. Het was een compliment dat ik toch goed genoeg was om mee te neuken. Het ergste is dat ik dat eigenlijk ook nog geloofde. De les dat ik eigenlijk geen plaats “verdiende” op deze planeet, zat precies diep. Klinkt het absurd, dat een verkrachting bestempeld wordt als een compliment? Het komt nochtans vaker voor dan je zou denken. Lees anders eens de reacties op nieuwsberichten over verkrachting, of luister eens aan de toog van ’t café. De kans is groot dat je er iets hoort als “ze mag nog blij zijn dat er iemand op haar wou kruipen”…
We hoeven dit niet meer te pikken. Iedere vrouw verdient het om veilig (fysiek én emotioneel) de dag door te komen, zonder angst en zonder het object te worden van mannelijk plezier. We overdrijven niet.
