|
|
Post by Anonymous on Oct 29, 2014 21:22:36 GMT
Ik vermoed dat het best onder deze header past, dus ik gooi het even hier omdat ik het van mijn lever wil. Dat het thuis botst als ik over feminisme begin, dat wist ik al langer. Mijn broer die me begint te overstemmen, maar ik wordt wel de mond gesnoerd als ik luider begin te praten om mijn punt af te kunnen maken en mijn ouders die dan het laatste woord aan mijn broer laten en hem gelijk geven met "het is allemaal zo erg toch niet": al lang gewoon. Maar vanavond was voor mij de druppel. We waren bezig over het filmpje van Hollaback en de eerste reactie van mijn broer meteen met "jamaar dat zijn toch alleen maar complimenten? Ik zie niet in waar jij u zo druk over maakt". Ik probeer mijn punt te maken, wordt verschillende keren onderbroken en begin me uiteindelijk kwaad te maken, om dan doodleuk te horen dat: - ik later "dat feministisch gedoe" nog vaak als een boemerang in mijn gezicht ga terugkrijgen en geen job zal vinden door mijn extreme standpunten (want vinden dat vrouwen evenwaardig zijn aan mannen en dat dat in de samenleving wel eens mag gereflecteerd worden is extreem?) - dat ik sowieso mijn vriend nog ga wegjagen want "hij zou u eens moeten bezighoren" (Hij weet dat ik feministe ben, thankyouverymuch) - dat het belachelijk is dat ik een bus naar huis neem op een stuk dat maar 5 minuten wandelen is omdat ik geen opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd wil krijgen (excuses, "complimenten!"). Kotsbeu ben ik dit. Heeft er iemand even wat tips om met zo'n situaties om te gaan? Want persoonlijk wordt ik denk ik te snel kwaad als me de mond gesnoerd wordt als ik mijn punt niet heb kunnen maken, terwijl de andere persoon (die niet eens street harassment meemaakt) zijn zeg mag doen over hoe ik me moet voelen erover en dan het laatste woord krijgt. |
|
|
|
Post by antonvoloshin on Oct 29, 2014 21:24:46 GMT
Elke thuissituatie is uniek, dus ik voel me niet berechtigd om hier gedegen uitspraken over te doen (+ ik ben man en ik heb er weinig ervaring mee dat men mij de mond probeert te snoeren) - maar in wijdlopende discussies denk ik wel dat het loont om on topic te blijven, en als emoties bij anderen overkoken, weigeren nog verder de discussie te 'engageren' voordat er kalmte is. Dat zijn twee technieken die ik heb meegekregen via een vriend die sociaal werker is en zelf uit een zeer conflictueus gezin komt (waar hij zich intussen terug mee verzoend heeft).
|
|
|
|
Post by IsauraVanNimp on Oct 30, 2014 8:29:25 GMT
Ik heb ooit een hoogoplopende discussie gehad tijdens een etentje onder vrienden over feminisme (toegegeven, we hadden ook wel wat wijn op ;-) ). Eén van mijn vrienden, een homo die nb. erg actief is in de holebikringen en mee een queer filmfestival organiseert en die duidelijk niet wist dat ik mezelf een feminist noem zei bruutweg: Who likes feminists? They're all manhating bitches anyway! en toen ben ik echt wel ontploft. En die vriendschap staat sindsdien ook op een erg laag pitje moet ik zeggen. Ik heb weinig zin om met mensen om te gaan die er dergelijke standpunten op nahouden, maar dat is natuurlijk een andere situatie dan met broers, zussen of ouders ...
Ik zou zelf eigenlijk meer vermijden om nog in discussie te gaan, omdat het toch gewoon erg zinloos lijkt om met mensen te discussiëren die gewoon niet willen luisteren of open staan om bij te leren :-(
Maar het moet wel erg vervelend zijn voor je ..
|
|
|
|
Post by Liesbet Coppens on Oct 30, 2014 9:02:36 GMT
Ik heb zelf ooit een ZEER hoogoplopende discussie gehad met mijn schoonvader, over het recht op abortus, die erop is uitgelopen dat hij mij volledig mentaal heeft gekraakt en dan nog eens heeft afgemaakt ook. Ik heb toen maandenlang depressief rondgelopen, mijn gewoonlijke zelfvertrouwen was volledig gekelderd. Het is goedgekomen, nu 5,5 jaar later merk je daar niets meer van, maar ik blijf enorm op mijn hoede. Het ding is: je familie kan je niet kiezen. En je schoonfamilie dus ook niet, als je bij je lief wil blijven. Dus houd ik mijn mond en ga ik niet meer mee in discussies, hoezeer hij ze ook uitlokt. Het is niet gemakkelijk, maar voor de lieve vrede doe ik dat dan maar. Soms is er gewoon geen andere keuze, als je niet wil of niet kan breken met die mensen.
In andere situaties ga ik dergelijke mensen gewoon uit de weg, ik hoef die niet in mijn leven, maar met familie ligt dat zo eenvoudig niet. In jouw situatie zou ik dergelijke discussies dus gewoon compleet uit de weg gaan. Winnen kan je toch niet, in zo'n situatie kan je alleen maar verliezen (de discussie of je hele familie)
Ik wil daarmee niet zeggen dat JIJ die situatie zo moet oplossen, anoniempje, ik wilde je gewoon vertellen hoe ik er zelf mee omga. Ik hoop dat je een oplossing vindt waarmee je kan leven.
|
|
|
|
Post by Isa on Oct 30, 2014 11:20:41 GMT
Ik heb zelf 2 broers en 1 ervan is homo. Ik heb mijn ouders altijd ruimdenkend gevonden omdat ze er geen enkel probleem mee hadden dat hij op z'n 13 uit de kast kwam. Toen ik zelf wat ouder werd had ik door dat ze daar enkel 'ruimdenkend' om waren omdat hij hun favorietje is. Ik herken dus jouw situatie. Welke onzin die broer ook uitslaat, hij krijgt altijd gelijk en ik ben degene die overdrijft. Ik ben blij dat ik nog een broer heb, met hem kan ik daarover wel praten. Hij gaat niet akkoord met alles wat ik zeg maar de discussies blijven gezond met respect voor elkaar. Ik ken geen oplossing voor jouw probleem. Bij mij is mijn oudste jonge broer mijn steun en toevlucht, zonder hem had ik al lang mijn boeltje gepakt en bij mijn vriend gaan wonen. Mijn jongste jonge broer (de homo) weet gewoon niet waarover hij het heeft. Je zou denken dat hij ook al zijn deel gehad zou hebben van ongelijk behandeld te worden maar hij is zo populair in het dorp waar ik woon en daarrond dat hij het gewoon nog nooit heeft meegemaakt. Iedereen in zijn omgeving aanbidt hem en dat maakt het voor mij des te moeilijker omdat enkel een klein handvol goede vrienden van mij weten hoe hij echt kan zijn. Dit bericht wordt wat lang, ik denk dat ik ook mijn gedachte is kwijt moest. Misschien ook wat advies voor jou:
Zoek iemand waarover je er wel mee kan spreken, voor mij dus mijn andere broer, laat je broer en ouders gewoon links liggen als het gaat om discussies over feminisme en denk in jezelf: laat ze maar bazelen, ze weten niet waar ze het over hebben. Dit vergt veel zelfdiscipline maar je gaat je er uiteindelijk zelf wel beter door voelen.
|
|
|
|
Post by Silva on Oct 30, 2014 13:37:08 GMT
Ik zou je aanraden altijd zelf rustig te blijven. Een hevige en emotionele stijl lokt vaak defensieve en even hevige reacties uit. Als je voelt dat jullie niet tot een akkoord gaan komen, zeg dat dan gewoon en vraag de discussie af te sluiten.
Verwacht ook niet dat je familie meteen tot inzichten gaat komen over onderwerpen waarover jij al veel hebt gelezen en nagedacht hebt. Vaak is het ook beter om het voorbeeld te geven dan om luide preken te houden; beter woorden dan daden. Ik ben bijvoorbeeld tien jaar geleden vegetariër geworden. Ik heb daar nooit verontwaardigde discussies over gevoerd, gewoon consequent vegetarisch gegeten en als er vragen kwamen, rustig mijn standpunt uitgelegd. Nu, tien jaar later, heeft de rest van mijn familie de vleesconsumptie zelf ook drastisch verminderd en zijn zowel mijn jongere broer als mijn vriend volledig vegetariër.
Probeer het ook te respecteren als je familie geen zin heeft in discussies. Niet iedereen is gevoelig voor dezelfde onderwerpen en ligt van dezelfde dingen wakker.
En verder: tienerbroers (ik veronderstel dat je nog jong bent) vinden het vaak leuk om je eens goed op de kast te jagen. Mijn oudere broer was ook zo toen ik met hevige feministische standpunten kwam aanzetten. Nu is hij de liefste, vrouwvriendelijkste man die je je kan voorstellen.
|
|
|
|
Post by antonvoloshin on Oct 30, 2014 18:05:36 GMT
Ik wilde er zoals de bovenstaande poster idd nog aan toevoegen dat, al gaan je ouders allicht niet meer veranderen van mening, broers en zussen doorgaans wel nog voor verandering vatbaar zijn. Mijn middelste broer hield er lang zeer onnadenkende standpunten op na (genre verplichte euthanasie voor 65-plussers), maar die is al volwassen man serieus bijgedraaid.
|
|
