|
|
Post by Ansitru on Sept 6, 2014 13:15:49 GMT
Wat doe je als je fan bent van iets / iemand waarvan je weet dat hij / zij / het (uitermate) problematisch is?
Met deze vraag zal ik al enkele dagen in mijn hoofd en aangezien ik benieuwd ben naar de reacties, gooi ik het even op het forum.
Om een voorbeeld te geven: Cards Against Humanity, een kaartspel dat inspeelt op het idee "hoe fouter, hoe beter".
Langs de ene kant zijn er ongelofelijk veel kaarten in het spel die verre van politiek correct zijn en toch zitten er dingen tussen waar je mee lacht terwijl je maar al te goed beseft dat het problematisch is.
Hoe ga je daar dan mee om?
Even oprecht benieuwd hier.
|
|
|
|
Post by IsauraVanNimp on Sept 6, 2014 13:21:41 GMT
Misschien toch even volgende disclaimer toevoegen: alles wat je hier neerpent zal tegen je gebruikt worden :-p
|
|
wim
New Member
Posts: 3 
|
Post by wim on Sept 6, 2014 13:53:45 GMT
Niet zo simpel. Mijn persoonlijke aanpak is om niet te stoppen met de problematische zaken/personen te bekijken/beluisteren/gebruiken, maar wel - me ervan bewust zijn dat er een probleem is, en dit ook geregeld uitdrukken
- indien van toepassing: moeite doen zodat er geen opbrengsten gaan naar de daders van problematisch gedrag
- zorgen dat mensen die aanstoot nemen niet geconfronteerd worden met de problematische zaken
Concreet: ik kijk met plezier naar films van Roman Polanski, en luister met plezier naar R.Kelly. Maar ik ga geen geld spenderen aan een dvd of filmscreening of cd of concert waarbij deze personen uiteindelijk een deel van mijn geld ontvangen. Het voorbeeld van CAH wordt ook nog eens ingewikkelder door het feit dat de maker een naar feminist hervormde bro is (hij geeft dit zelf ook aan, en om die reden werden een aantal transfobe en andere problematische kaartjes verwijderd), die recent zelf beschuldigd werd van seksueel misbruik. Wat het kaartspel zelf betreft zou ik persoonlijk zelfs nog verder durven gaan: dat bevat een duidelijk fictief en satirisch element. Dus als alle spelende partijen daarvan op de hoogte zijn, kunnen leven met brutale humor, en er geen anderen aanwezig zijn die zich niet op hun gemak voelen bij dat type humor, zie ik eigenlijk niet in waar het grote probleem zich bevindt. |
|
|
|
Post by IsauraVanNimp on Sept 6, 2014 16:04:31 GMT
Wat Polanski betreft, ik vind het dubbel. Het is waar dat hij vervolging heeft ontvlucht, maar hij neemt wel de volle verantwoordelijkheid op voor wat hij heeft gedaan en erkent wel zonder voorbehoud zijn schuld. In al die jaren heeft hij bij mijn weten dergelijke feiten niet meer gepleegd en ik dacht ook dat hij zijn slachtoffer een schadevergoeding heeft betaald. Zij zelf zegt ook dat de klopjacht door de media uiteindelijk veel meer haar leven heeft verziekt dan de feiten die Polanski pleegde.
Ik heb zelf meer problemen met Woody Allen eigenlijk, die door zijn stiefdochter van pedofilie wordt beschuldigd en ik ben geneigd om haar te geloven ...
|
|
|
|
Post by saerlith on Sept 9, 2014 15:11:52 GMT
Wat Cards Against Humanity betreft, ik en mijn zeer 'with the program' vriendengroep spelen dat regelmátig, en wij maken ook zo fout mogelijke combo's. Dat trekt discussies open, en het is leuk omdat we allemaal kunnen delen in een collectief gevoel van "yup, scandalous".
In het geval dat ik iemands werk écht kei goed vind en dan achteraf te weten kom that fucking sexist pig, of iets dergelijks/problematischer. Als ik per default weinig ken van het werk van problematische figuren, zal ik ook nooit de moeite doen het eens een kans te geven. Kan dat ik dan gaten heb in mijn cultuur, maar dat zal me dan een dikke worst wezen.
|
|
|
|
Post by Ansitru on Sept 17, 2014 10:44:49 GMT
M-hm. Cards Against Humanity was dan misschien een wat slecht gekozen voorbeeld. En kwestie van de bal aan het rollen te houden: persoonlijk ben ik enorme fan van metal-muziek, een genre dat er niet altijd om bekend staat om zeer vrouwvriendelijk te zijn. Pas op, er zijn bands met frontvrouwen (die vaak gewoon kick-ass zijn), maar langs de andere kant heb je dan fans als dit in het genre (tw voor seksisme) of nummers zoals "Little Piece of Heaven" van Avenged Sevenfold die gewoon misselijkmakend zijn. En dan heb je nog bands a la Steel Panther die er gewoon ver over gaan en claimen dat het parodie is (en dat lijkt het soms wel, soms niet te zijn). Persoonlijk ga ik bijvoorbeeld wel nummers weren uit mijn playlists als ik er echt niet naar kan luisteren zonder misselijk te worden of te tandenknarsen. En wat de rest betreft, is Saerlith's aanpak ook wel mijn aanpak: ik ga niet actief zoeken naar nieuwe content van artiesten waarvan ik weet dat ze problematisch zijn. |
|
|
|
Post by antonvoloshin on Oct 9, 2014 20:49:58 GMT
Het hangt ervan af ook hóe problematisch een artiest precies is en wat zijn/haar impact is op de wereld. Recent was hier een topic waarin duidelijk was dat er nog altijd veel mensen niets weten over de vreselijke dingen die Bill Cosby op zijn kerfstok zou hebben - zoiets vind ik belangrijk om uit te drukken omdat Cosby bij hele generaties nog altijd geldt als een welwillend, vaderlijk icoon. De maatschappelijke impact van een totale lul als Axl Rose, bijvoorbeeld, was een stuk minder groot (tussen neus en lippen heb ik GnR altijd al gehaat, dus het kwam me even goed uit dat Rose een dipshit bleek te zijn). Ik vind de strategie van Wim wel goed, voor de rest. In het geval van CAH is dat vrij simpel: wij maken onze eigen kaartjes  . |
|
|
|
Post by IsauraVanNimp on Dec 7, 2014 11:02:52 GMT
|
|
|
|
Post by Annelien on Dec 7, 2014 12:51:56 GMT
Da's een hele moeilijke en eentje waar ik zelf vaak tegenaan loop.
Ik kan bijvoorbeeld erg lachen met Louis CK, een comedian die soms echt foute dingen zegt. Vaak bedoelt hij dat als een soort satire, maar soms ook niet. Ik probeer dat dan te plaatsen...
Ik kijk bijvoorbeeld ook heel graag naar Rupaul's Drag Race. Vroeger kwamen daar vaak trans-onvriendelijke zaken in (bvb kregen ze elke week She-Mail van Rupaul... een woordgrapje maar dat is er nu uitgehaald na kritiek.). Het is een humoristisch programma natuurlijk, en sommige zaken vind ik niet oké, maar ze kunnen allemaal goed lachen met zichzelf en er zitten heel veel positieve boodschappen in. Wat doe je daarmee? Ik probeer dan mijn kritiek wel te formuleren en ik ondersteunde ook het weghalen van She-Mail.
Met Polanski dezelfde tactiek als voorgaande posters: ik probeer hem geen geld te geven.
Andere zaken boycott ik dan wel actief omdat ik het op voorhand wel wist en er geen 'redeeming factors' zijn, bvb American Apparel of Terry Richardson.
|
|
.
